ERM-ervaring van de Wetterwilleploeg

Afgelopen weekend deed ik - Vera Meijerhof -  voor de eerste keere keer als roeier mee  aan de Elfstedentocht....… en wat was het een ervaring! Dit jaar mochten, vanwege corona, alleen zesmans-ploegen meedoen, wat betekent dat elke roeier ongeveer 70 kilometer roeit en ongeveer 35 kilometer stuurt. Ik zat in een team met Jan Douwe, Bauke, Ids, Farhad en Didier als captain. Niet te vergeten hadden we ook een geweldige walploeg (Jolien & Sil) en chauffeur Ali mee. Samen hebben we een ongelooflijk zware maar gezellige 21 uur door mogen brengen.

Voorbereiding

Ik moet zeggen dat ik zelf totaal niet voorbereid was voor de tocht. Ik had geen idee wat me te wachten stond. Ik had de tocht tot nu toe alleen meegemaakt als walploeg voor een twaalfmans-team. Het roeien zelf kon ik niet goed inschatten qua intensiteit. Ook had ik een beetje een verkeerd beeld van het weer, want ik dacht: als je roeit krijg je het warm, dus je hoeft geen lange broek mee. Ook dacht ik: je moet altijd in je Wetterwille uniform roeien. Hierdoor had ik enkel 2 pakjes meegenomen :) wel had ik gelukkig genoeg shirts om de nacht door te komen. Zo verder nog genoeg andere dingen die ik vergeten was, omdat dit mijn eerste keer was. Farhad daarentegen was een geweldige aanwinst voor het team. Hij regelde een chauffeur met een bus, een vers visje voordat de tocht begon, matchende thermo’s (!!!!) en nog veel meer. Even een speciaal bedankje daarvoor. Ook een bedankje naar de ouders van Bauke, Richard en Yildou, die voor ons een heerlijk diner hadden gekookt.

De tocht

De start van de Elfstedentocht werd geroeid door Bauke en Ids en gestuurd door Farhad. Toen ze wegvoeren dacht iedereen: dit houden ze niet vol, zo hard gingen ze. Maar wie bedenkt het: ze deden het toch. Wat een toppers en ze zorgden ervoor dat we eerste in het veld lagen. De tweede etappe werd geroeid door Didier en Farhad en gestuurd door Jan Douwe. Wat hebben zij zich uitgesloofd deze etappe, maar jammer genoeg was de Duitse ploeg sneller. Vanaf toen werd het een soort kat-en-muisspel. Ik was aan de beurt om te roeien met Jan Douwe met Ids als stuur. We hebben snoeihard geroeid en liepen weer in op de Duitse ploeg, zodat Bauke en Ids (met Didier als stuur) de Duitsers de etappe daarna met gemak weer in konden halen. Dit ging een lange tijd zo door, maar uiteindelijk bleek de Duitse ploeg toch superieur: aan die snelheden konden wij niet tippen.

Mijn eerste stuurtraject was van Wetterwille naar Oosterwierum, een stuk kanaal waar ik de afgelopen 4 jaar bijna elke dag op heb geroeid. Ook kwam ik langs mijn huis en heb ik nog even kunnen zwaaien naar mijn ouders. De etappe daarna moest ik gelijk roeien met Jan Douwe en Bauke als stuur. We mochten roeien tussen de weilanden met een erg mooie, romantische zonsondergang. De nacht viel en het begon mistig te worden, waardoor de GPS hard nodig was. Bauke heeft tijdens zijn stuurtraject in de nacht de bochten daarom ook enkel op GPS gedaan… gevaarlijk. Tijdens één van mijn stuurtrajecten viel de GPS uit en was er even stress!! Er waren allemaal bochten, maar door de mist waren die niet te zien en was het op het laatste moment sturen en hopen dat je nergens tegen aan zou botsen. Gelukkig hadden we een telefoon aan boord en kon ik daarop uiteindelijk ook de route tevoorschijn halen. Tijdens mijn laatste stuurtraject was ik zo moe, dat ik steeds (bijna) in slaap viel. Toch vond ik het echt heel leuk dat we elkaar gestuurd hebben.

Na een tijdje lagen we dus achter de Duitse ploeg, maar nog wel voor de ploeg die 3^e lag. Steeds kwamen we ze tegen bij de wisselpunten en elke keer waren wij nét iets eerder. Dit was ook het geval toen onze ploeg van het Slotermeer af kwam. Er was alleen één probleem: het water was zo wild, dat de hele boot vol met water was gelopen en Didier, Farhad en Jan Douwe bijna gezonken waren!!! Terwijl wij het water uit de boot aan het hozen waren, kwam de andere ploeg aan. Zij hadden een mooie en handige boot (die 2 jaar geleden voor Wetterwille was gemaakt), waardoor zij niet hoefden te hozen. Zo kwamen en gingen ze en hadden ze ons eindelijk ingehaald. Dit was jammer, maar het gat tussen ons en nummer 4 was alsnog groot.

Naast de avonturen in de boot, was er ook wat sensatie aan de kant. Na onze eerste etappe hadden Ids en ik namelijk al geen vel meer over op onze handen! Gelukkig was er EHBO aanwezig en kon Ids daar wel goed mee opschieten: hij werd na elke etappe weer wat beter ingetaped.

Toen we dan uiteindelijk over de finish kwamen, klonk er veel gejuich vanaf de kant, bedankt hiervoor! Uit de boot, groepsfoto maken, eten en naar bed: dat hadden we wel nodig. In de avond zijn we met de ploeg, walploeg en Annemoon nog uit eten geweest in Terherne bij ’t Far. Dit was erg gezellig en ik hoop nog vaker met dit gezelschap te mogen zijn!

Bedankt roeiers, walploeg, publiek en organisatie voor deze geweldige ervaring. Ik heb genoten van mijn Elfstedentocht en hoop dat dit de eerste van vele zal zijn geweest.

Vera Meijerhof